- 壬戌之秋,七月既望,苏子与客泛舟游于赤壁之下。
- 不以物喜,不以己悲;居庙堂之高则忧其民;处江湖之远则忧其君。
- 风情张日,霜气横秋。
- 笼天地于形内,挫万物于笔端。
- 夫人之相与,俯仰一世,或取诸怀抱,悟言一室之内;或因寄所托,放浪形骸之外。
- 时运不齐,命途多舛。
- 而世之奇伟、瑰怪,非常之观,常在于险远,而人之所罕至焉,故非有志者不能至也。
- 六王毕,四海一,蜀山兀,阿房出。
- 因人之力而敝之,不仁;失其所与,不知;以乱易整,不武。
- 入门见嫉,蛾眉不肯让人;掩袖工谗,狐媚偏能惑主。
- 清风徐来,水波不兴。
- 岁寒,然后知松柏之后凋。
- 公曰:多行不义,必自毙,子姑待之。
- 树林阴翳,鸣声上下,游人去而禽鸟乐也。
- 臣生当陨首,死当结草。
- 卫庄公娶于齐东宫得臣之妹,曰庄姜。
- 醉翁之意不在酒,在乎山水之间也。
- 防民之口,甚于防川。
- 孟尝高洁,空余报国之情;阮籍猖狂,岂效穷途之哭!
- 忽逢桃花林,夹岸数百步,中无杂树,芳草鲜美,落英缤纷,渔人甚异之。
- 十旬休假,胜友如云;千里逢迎,高朋满座。
- 管仲既任政相齐,以区区之齐在海滨,通货积财,富国强兵,与俗同好恶。
- 文起八代之衰,而道济天下之溺;忠犯人主之怒,而勇夺三军之帅:此岂非参天地,关盛衰,浩然而独存者乎?
- 及至始皇,奋六世之余烈,振长策而御宇内,吞二周而亡诸侯,履至尊而制六合,执敲扑而鞭笞天下,威振四海。
- 此中人语云:不足为外人道也。
- 齐侯使宾媚人赂以纪甗、玉磬与地。
- 诚宜开张圣听,以光先帝遗德,恢弘志士之气,不宜妄自菲薄,引喻失义,以塞忠谏之路也。
- 孔子曰:三人行,则必有我师。
- 孟尝君特鸡鸣狗盗之雄耳,岂足以言得士?
- 其必曰:先天下之忧而忧,后天下之乐而乐乎。
- 士大夫之族,曰师曰弟子云者,则群聚而笑之。
- 防民之口,甚于防川;川雍而溃,伤人必多。
- 哀吾生之须臾,羡长江之无穷。
- 金玉其外,败絮其中
- 十年春,齐师伐我。
- 至唐李渤始访其遗踪,得双石于潭上,扣而聆之,南声函胡,北音清越,桴止响腾,余韵徐歇。
- 其西南诸峰,林壑尤美,望之蔚然而深秀者,琅琊也。
- 关山难越,谁悲失路之人;萍水相逢,尽是他乡之客。
- 至若春和景明,波澜不惊,上下天光,一碧万顷;沙鸥翔集,锦鳞游泳;岸芷汀兰,郁郁青青。
- 余闻而愈悲,孔子曰:苛政猛于虎也!
- 仓廪实而知礼节,衣食足而知荣辱。
- 归去来兮,田园将芜胡不归?
- 而母,婢也!
- 而浮生若梦,为欢几何?
- 越国以鄙远,君知其难也,焉用亡郑以陪邻?
- 景翳翳以将入,抚孤松而盘桓。
- 虽董之以严刑,震之以威怒,终苟免而不怀仁,貌恭而不心服。
- 夫专诸之刺王僚也,彗星袭月;聂政之刺韩傀也,白虹贯日;要离之刺庆忌也,仓鹰击于殿上。
- 盖将自其变者而观之,则天地曾不能以一瞬;自其不变者而观之,则物与我皆无尽也,而又何羡乎!
- 屈平疾王听之不聪也,谗谄之蔽明也,邪曲之害公也,方正之不容也,故忧愁幽思而作《离骚》。
- 勾践之困于会稽,而归臣妾于吴者,三年而不倦。
- 白闻天下谈士相聚而言曰:生不用封万户侯,但愿一识韩荆州。
- 然后践华为城,因河为池,据亿丈之城,临不测之渊,以为固。
- 永州之野产异蛇:黑质而白章,触草木尽死;以啮人,无御之者。
- 无丝竹之乱耳,无案牍之劳形。
- 但以刘日薄西山,气息奄奄,人命危浅,朝不虑夕。
- 余于仆碑,又以悲夫古书之不存,后世之谬其传而莫能名者,何可胜道也哉!
- 先帝不以臣卑鄙,猥自枉屈,三顾臣于草庐之中,咨臣以当世之事,由是感激,遂许先帝以驱驰。
- 文赋
- 浩浩乎如冯虚御风,而不知其所止;飘飘乎如遗世独立,羽化而登仙。
- 秦人不暇自哀,而后人哀之;后人哀之而不鉴之,亦使后人而复哀后人也。
- 物华天宝,龙光射牛斗之墟;人杰地灵,徐孺下陈蕃之榻。
- 信而见疑,忠而被谤,能无怨乎?
- 胜地不常,盛筵难再;兰亭已矣,梓泽丘墟。
- 方其破荆州,下江陵,顺流而东也,舳舻千里,旌旗蔽空,酾酒临江,横槊赋诗,固一世之雄也,而今安在哉?
- 天高地迥,觉宇宙之无穷;兴尽悲来,识盈虚之有数。
- 秦王曰:布衣之怒,亦免冠徒跣,以头抢地耳。
- 天朗气清,惠风和畅
- 太尉执事:辙生好为文,思之至深。
- 召公谏厉王弭谤