- 涉江玩秋水,爱此红蕖鲜。
- 山中何所有,岭上多白云。
- 客中初夏
- 汉宫春·初自南郑来成都作
- 不要人夸颜色好,只留清气满乾坤。
- 北庭西郊候封大夫受降回军献上
- 咏茶十二韵
- 咏史八首
- 山下兰芽短浸溪,松间沙路净无泥,潇潇暮雨子规啼。
- 竹批双耳峻,风入四蹄轻。
- 雨具先去,同行皆狼狈,余独不觉,已而遂晴,故作此词。
- 皓天舒白日,灵景耀神州。
- 故曰:教学相长也。
- 三都赋
- 宁可枝头抱香死,何曾吹落北风中。
- 竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?
- 题太公钓渭图
- 与友人书(节选)
- 莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。
- 料峭春风吹酒醒,微冷,山头斜照却相迎。
- 惜秦皇汉武,略输文采;唐宗宋祖,稍逊风骚。
- 我家洗砚池边树,朵朵花开淡墨痕。
- 北国风光,千里冰封,万里雪飘。
- 已是黄昏独自愁,更着风和雨。
- 是故学然后知不足,教然后知困。
- 驿外断桥边,寂寞开无主。
- 粉骨碎身全不怕,要留清白在人间。
- 俱往矣,数风流人物,还看今朝。
- 一蓑烟雨任平生。
- 零落成泥碾作尘,只有香如故。
- 知不足,然后能自反也;知困,然后能自强也。
- 回首向来萧瑟处,归去,也无风雨也无晴。
- 天接云涛连晓雾,星河欲转千帆舞。
- 我见青山多妩媚,料青山见我应如是。
- 松间沙路净无泥,潇潇暮雨子规啼。
- 不要人夸好颜色,只留清气满乾坤。
- 攀荷弄其珠,荡漾不成圆。
- 所向无空阔,真堪托死生。